เมื่อจะมีงานสักชิ้น ขอสมมติว่าเป็นละครโทรทัศน์ ผู้จัดก็ต้องจัดหานักแสดงมารับบทต่างๆ ผู้จัดสามารถประกาศออกไปในวงกว้างว่า “รับสมัครนักแสดง” พร้อมรายละเอียดของคาแรกเตอร์ต่างๆที่ต้องการได้ แต่ก็ต้องลุ้นว่าจะมีใครที่เหมาะสม ตรง ใช่ มาคัดเลือกหรือไม่ ดีไม่ดีอาจไม่มีใครทราบข่าวนี้เลยก็ได้

ทางที่มักใช้กันก็คือส่งข่าวนี้ให้กับ โมเดลลิ่ง โมเดลลิ่งคือศูนย์รวมผู้คนที่มีความต้องการจะเป็นนักแสดง นักร้อง พิธีกร นางแบบ ฯลฯ ก้องเองก็เคยทำงานเป็นผู้ช่วยฝ่ายคัดเลือกนักแสดงสำหรับงานโฆษณาชิ้นหนึ่ง หน้าที่แรกก็คือโทรศัพท์หาโมต่างๆ เพื่อขอ “วัยรุ่นชาย 20-25 ปีหนึ่งคน วัยรุ่นชาย 15-18 ปีหนึ่งคน วัยรุ่นหญิง 15-18 ปีสองคน ทั้งสี่คนต้องใส่ชุดว่ายน้ำได้” เพียงเท่านี้บรรดาโมก็ส่งรูปถ่ายพร้อมประวัติของน้องๆที่ “เข้าข่าย” มาให้เลือก เพื่อเรียกมาคัดตัวเป็นลำดับต่อไป เป็นการกรองคนรอบแรก แถมมั่นใจได้ว่าทุกคนที่มานั้นผ่านเงื่อนไขใส่ชุดว่ายน้ำได้ (ถ้าไม่ โมโดนนะ ฮึ่ม)

อย่างที่บอกว่าโมเดลลิ่งคือศูนย์รวมผู้คน แต่หยุด อย่าได้คิดว่าจะมีแต่คนรูปร่างหน้าตาดีแนวพระเอกนางเอกเท่านั้น ในหนังหรือละครต่างๆ บทประเภท ผู้ร้าย แม่ค้า สาวใช้ คนสวน กว่า 50% ก็มาจากโมกันทั้งนั้น บางที่อาจมีคนในสังกัดหลากหลายให้ครบทุกความต้องการของผู้จัด ในขณะที่บางที่จะเฉพาะเจาะจง เช่น โมเดลลิ่งคนหน้าแปลก โมเดลลิ่งเด็ก หรือแม้กระทั่งโมเดลลิ่งสัตว์

การทำงานกับโมเดลลิ่งก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อน เราก็ไปถ่ายภาพ ฝากประวัติ แจ้งความสามารถและงานที่สนใจไว้ เมื่อมีอะไรเหมาะสมโมก็จะตามให้เราไปคัดเลือก ซึ่งเมื่อได้งาน ได้เงิน โมก็จะหักเปอร์เซนต์ตามที่ได้ตกลงกันไว้

ว่าแต่เคยได้ยินเรื่องมิจฉาชีพแฝงตัวมาในคราบโมเดลลิ่งกันไหม อู๊ย เจอมากับตัวเลย ติดตามตอนหน้านะครับ