เริ่มหาข้อมูลตั้งแต่อยู่เมืองไทย พบว่า
ต้องไปตั้งแต่บ่าย/ บ่ายสามเต็ม/ ปิดถนน ปิดสถานีรถไฟบริเวณนั้น ควรนั่งรถไฟไปลงทางเหนือแล้วเดินย้อนลงมา/ ไม่มีอาหารหรือน้ำขาย/ ไม่มีห้องน้ำ/ เข้าไปแล้ว ถ้าจะออกมา จะไม่ได้กลับเข้าไปอีก

และต่อไปนี้คือการเดินทางของเรา
ดาว คือตึกวัน
เรานั่งรถไฟสาย BDFM (สายไหนก็ได้ สักสายแหละ จำไม่ได้) มาลงที่สถานี Rokkefeller ที่จุด A เมื่อโผล่ขึ้นมาได้ก็เห็นคุณตำรวจเริ่มตั้งแผงกั้นแล้ว เดินเข้าไปทาง 48st ไม่ได้ จึงต้องเดินต่อไปที่ 49th จุด B

ณ จุดนั้น เกือบ 14.00 น. คุณตำรวจกำลังกั้นแผง โดยบอกว่าจะจัดเป็นทางเข้า ใครจะเข้าให้ไปต่อคิวด้านหลังปัดหางขึ้นไปทาง 50th เราก็มองๆ งงๆ ว่าทำไมต้องไปต่อคิวล่ะ ก็เดินเข้าไปเลยไม่ได้หรอ ว่าแล้วก็ไม่ต่อ แล้วเดินไปตาม 49st

ที่จุด C 49st ตัด 7ave ก็เจอความก่งก๊งอีก ว่ามีรั้วกั้นแบบนี้ แล้วก็มีคนมากมายยืนอยู่ ถัดไปด้านหน้าที่เห็น (เห็นตึกวันแล้วนะ) ก็มีคนยืนและมีรั้วกั้นเช่นกัน เป็นชั้นๆ ไป

ซึ่งตรงที่เรายืน ไม่ได้อยู่ติดช่องว่างด้วยนะ อะ ดูรูปต่อไปดีกว่า

คนยืนกันเต็มรั้วกั้นเลย เรายืนงง ? อยู่หลังรั้วอีกที มองไปก็เห็นตึกวัน เลยถามคุณตำรวจว่ายืนตรงนี้ได้ไหม คำตอบคือไม่ได้ ตรงนี้จะมีรถวิ่ง (รถใครวะคะ – คิดในใจ) งงๆ อยู่สักพักเลยคิดว่าต้องเข้าในรั้วก่อน จึงอ้อมไปทางขวา

ระหว่างจุดกั้นใดๆ ใครที่พักอยู่ในโรงแรมต่างๆ ในโซนนี้ สามารถแสดงบัตรเพื่อผ่านไปยังโรงแรมได้ แต่อย่าคิดจะเนียนไปที่งานนะ คุณตำรวจนางวางรั้วค่ายกลเลิศมาก

14.00 น. คุณตำรวจเปิดรั้วให้คนผ่านได้ แบบตรวจละเอียด คนเบียดสุด คุณตำรวจต้องตะโกน อย่าดันๆ เป็นพักๆ (ค่ะ พูดภาษาอังกฤษสิคะ) ทั้งนี้ห้ามมีกระเป๋าเดินทาง กระเป๋าเป้จะโดนตรวจละเอียดมาก น้ำอาหารเอาเข้าได้ แต่ห้ามขวดแก้ว ห้ามแอลกอฮอล์

ภาพนี้คือหลุดเข้ามาได้แล้ว ใช้เวลา 30 นาที ค่ะ 30 นาที ขนาดเราว่าเราสูง ตอนคนเบียดๆ เราก็มองอะไรไกลๆ ไม่เห็นเลยนะ เดาว่าที่ช้าเพราะมีการเปิดให้คนที่เข้าแถวที่จุด B เข้ามาด้วย เดาล้วนๆ

อ่อ แล้วสมมติมาด้วยกัน บางทีอาจโดนแยกนะ เพราะคุณตำรวจเขาจะชี้ว่าให้ใครเดินเข้ามาบ้าง ก็จะมีคนเบียดๆ ก็จะโดนคุณตำรวจดันกลับไป

มีคนที่มาเป็นครอบครัว จะเดินตามกัน คุณตำรวจก็นิวจิ๋วโน่วโน้วนะ ชี้เป็นคนๆ

เข้ามาถึงเป็นสองช่องอีก มีช่องว่างเล็กๆ ตรงกลาง ทีแรกกะว่าจะยืนเกาะรั้วหน้าสุดตรวเลข 2 แต่คริส เพื่อนที่มาด้วยกัน นางบอกก็ไปให้สุดก่อน (ช่อง 1 ยังว่างกว่าครึ่ง) เลยเดินไป ซึ่งดี เพราะ

ตรงช่อง 1 นี้ก็คือถนน 48st จุด D ละ ซึ่ง คุณตำรวจก็กำลังเปิดให้คนผ่านไปช่องหน้าได้อีก เย่ๆ ดีใจ อ้าว ดีใจได้แป๊บเดียวคุณตำรวจปิด บอกว่าพอแล้ว เต็มแล้ว คะ? ดูสิ ที่ไหนเต็ม โล่งมากเลย พลีส ได้โปรด ให้พวกเราเข้าไป (ค่ะ คิดในใจ)

สักสิบห้านาที คุณตำรวจก็เปิด เย่ๆ เย่จริง เราก็ผ่านเข้ามาถึงบริเวณหน้าโรงแรม Renaissance ซึ่งคิดว่าคงได้เท่านี้ และสุดท้ายก็ดูงานที่จุดนี้จริงๆ

พอเราเข้ามาไม่นาน คุณตำรวจก็ปิดไม่ให้คนเข้ามาอีก ซึ่ง มันก็ยังว่างนะ แต่สุดท้ายเราจึงรู้ว่าดีแล้ว เพราะคนที่อยู่ในแต่ละช่องจะมีจำนวนกำลังพอดี ไม่เบียดไม่แน่น คือนั่งพักผ่อนได้ตามอัธยาศัย แต่คิดว่าโซนติดเวทีน่าจะไม่ใช่แบบนี้ คงอัดแน่นแน่นอน

ขณะนี้เวลาประมาณ 15.00 น.

บ้างนั่ง บ้างยืน
ทีแรกเรานั่งอยู่ จู่ๆ มีการเฮยืน เลยยืนตาม พอยืน คนก็ดันกันมาหน้าๆ สักพักไม่มีอะไร ข้างหน้าจะนั่งก็ดันมาหลัง คนหลังเรานั่งอยู่และยืนยันว่าไม่ลุก เราก็ต้องยอมแพ้เดินถอยหลังออกมาสามเมตร (ซึ่งเป็นจุดที่ก็โอเคอยู่ดี 55)

ฟ้าสว่าง

จนมืด สี่โมงนิดๆ พระอาทิตย์ก็ตกดินละ

ระหว่างนั้นก็เริ่มมีดนตรีดัง แต่มองอะไรไม่เห็น และจอต่างๆ ก็มีแต่โฆษณา ไม่เห็นมีถ่ายทอด งงนิดๆ เพราะที่หาข้อมูลมาเขาบอกว่าลูกบอลจะลอยขึ้นหกโมงแล้วงานจะเริ่มตอนนั้น

บางเพลงร้องซ้ำ เอ๊ะ ยังไง จนพองานจบถึงรู้ว่า ก่อนหกโมงนี่นางซาวด์เช็คเฉยๆ

ช่วงต้นชั่วโมงจะมีนับถอยหลังแล้วสวัสดีปีใหม่ประเทศต่างๆ ที่ถึงเที่ยงคืน อันนี้ ไคโร อียิปต์

ถ่ายรูปไปมากะคริส โอเคนะคริสนะคริสเจอะกันสักนิดนึง

18.00 น. เริ่มงานด้วยป้าย “อีกหกชั่วโมง” และลูกบอลลอยขึ้น

เห็นบอลไหม

จอโตชิบา ถ่ายทอดสดภาพบอล
สูงถัดไป (จอไรนะ ก็โตชินี่แหละ)
ถัดไป เป็นลูกบอลจริง
ซึ่งจะลอยสูงไปอยู่หน้าจอ Facebook Live (ได้ไปเต็มๆ)

หกชั่วโมงทำอะไรกัน ก็นั่ง นอน ค่ะ มีคนนอน ทั้งนอนพิง และนอนจริง

มีของแจก! ช่วงนึงมีเจ้าหน้าที่เอาหมวกมาแจก ทางเราก็ไม่เอาๆ ไม่อยากแย่ง

แย่งอะไรล่ะ เขาเอามาแจกเป็นร้อย แล้วไง กว่าจะอยากได้ กว่าจะวิ่งไปแย่ง หมด ดี๊ดี

คือเป็นหมวกที่ถามว่าวันอื่นจะใส่ไหม ก็ไม่นะ ก็ต้องวันนี้เท่านั้นล่ะ แต่ก็นั่นล่ะค่ะ ไม่ได้ใส่ ไม่มีให้ใส่

ห้าทุ่มเกินครึ่ง คุณป้ามารายห์มาจริงๆ แต่มาแบบงงๆ ทำไมไม่ร้อง ทำไมยื่นไมค์ให้คนดู ทำไมเพลงสองก็งงๆ ทำไมจบเพลงสองก็จากไปดื้อๆ (หาอ่านข่าวเอานะ)

ภาพรวมของการแสดง เอาแบบจริงใจเลยนะ มองบนสามร้อยล้านที

คือไร อะ นับแค่หลังหกโมงนะ การแสดงบนเวทีไม่ต่อเนื่อง คือนึกว่าจะแบบเล่นเป็น 100 เพลงรักแบบกรีนเวฟ นี่มาแบบคนละสองเพลง วงละสามเพลง แล้วไป (แถมฟังตอนซาวด์เช็คมาหมดละด้วยอีก)

จบโชว์ กว่าจะเข้าพิธีกรต่อ ก็เดดแอร์สามสี่วินาที

หรือบางทีเว้นช่วง ก็เว้นดื้อๆ เพลงคลอกว่าจะมาก็นาน แถมเพลงคลอก็วน! วนทำไม ดังแค่นี้หรอ หรือขอลิขสิทธิ์มาแค่นี้ ติ๊นา ใหม่ มาช่า หญิงลี จ๊ะ เปิดไปสิ เปิด!

จอโตชิบาที่ถ่ายทอด ก็เล็กเกิน แถมถ่ายบ้างไม่ถ่ายบ้าง อีจอโฆษณาอื่นๆ รายล้อมเอาไปกินหมด ตั้งแต่ดังกิ้นที่แบบเออ ออกไปถ้าตั้งบูทขายนี่ใช่มาก หรือจอใหญ่ที่วนบิ้วตี้แอนด์เดอะบีสต์แบบเอออีกนิดจะไม่อยากดูละนะ

อีกสิบนาที คริส พวกเราทำได้!

กำลังจะก้าวเข้าสู่วันที่ 1

นับถอยหลัง ลูกบอลค่อยๆ เคลื่อนลงมา ปุ๊ง

HAPPY NEW YEAR และพลุ ไหนความสวย คือก็จุดทุกต้นชั่วโมงก็ไม่ค่อยต่างจากตอนนี้ พลุบ้านเราปังกว่ามากจริงๆ (ไม่รู้เป็นด้วยเรื่องของสถานที่หรือเปล่า) มันควรจะต้องดีกว่านี้ ต้องดีกว่านี้

แต่ที่ดีจริงๆ และสมใจ คือความระยิบระยับของกระดาษสีเหล่านี้ (หรือนี่คือไฮไลท์ ไม่ใช่พลุ) สวยมาก ดีมาก ประทับใจมาก เป็นเหมือนภาพที่วาดไว้มาก

บอกกับคริสว่า Once in a lifetime เนอะ Just once ใครชวนมาก็ไม่มาแล้ว นอกจากว่า

จะมา เมื่อเราแสดงบนเวที
คริส อยู่บนตึกแถวนี้ที่เขาเป็นเจ้าของ

เก็บกระดาษกลับบ้านมาหนึ่งใบ (จากพื้น คว้าบนอากาศไม่ทัน)

แม้จะรอนานมาก
แม้งานจะแกนๆ ไม่ดี
แต่กระดาษดี
และความรู้สึกที่ได้นั้นดีมากๆ

ดังกระดาษได้อวยพรไว้ว่า
ทุกคน มีความสุข ^^

คือส่วนตัวก็คิดว่าไม่มีอะไรน่าประทับใจค่ะ ถ้าไม่เคยมีความคิดนี้ในหัวก็ไม่ต้องคิดจะไป

แต่ถ้าเคยคิด แล้วมันคาใจ ก็ไปค่ะ ถือว่าไปเจริญสติ ภาวนา ฝึกความอดทน  ^^