มีเหตุการณ์หนึ่งในชีวิตที่คงจะฝังใจไปอีกนาน ปลายปี 2552 ออกจากงานประจำมาได้ห้าเดือน ขณะนั้นก็มีงานไม่ประจำทำอยู่ แต่พอเป็นคำว่าไม่ประจำ ก็คือมีให้ทำก็มีรายได้ ไม่มีให้ทำก็ไม่มีรายได้ เลิกขอเงินจากที่บ้านแล้ว (แต่ก็ยังไม่มีจะส่งให้) ทำบัญชีรายรับรายจ่ายสม่ำเสมอ ใกล้สิ้นเดือน เหมือนสิ้นใจ ธันวาคมเมื่อไรจะผ่านไป จำวันที่แน่ชัดไม่ได้ สมมติก็แล้วกันว่า วันที่ 28 จะได้เงินจากงานที่ทำ พอสักวันที่ 20 รู้สึกจะเหลือเงินไม่ถึงพัน ตอนนั้นมีบัญชีเงินฝากอยู่สองเล่ม พันนึงนี่คือรวมทั้งสองเล่มแล้ว แม่ถามเสมอว่ามีเงินใช้ไหม ตอบแม่ทุกครั้งว่ายังมี ไม่ต้องห่วง ไว้ถ้าไม่มีจริงๆ จะยืมแม่แหละ ไม่ไปกู้นอกระบบให้เสียดอกหรอก เราต้องรอด ต้องผ่านไปได้ และต้องผ่านไปได้ด้วยตัวเราเอง ครั้งนี้ก็เช่นกัน เงินไม่ถึงพันกับเวลาแปดวัน วันละ 125 บาท ต้องวางแผนว่าจะอยู่อย่างไร ยังมีค่าเดินทางไปทำงานและอาหารสามมื้อ เดินทางก็รถเมล์เท่านั้น รถฟรียิ่งดี อาหารก็ไม่พ้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป (ที่ถ้าคิดจริงๆ อาจแพงกว่าอาหารปกติเพราะกินซองเดียวไม่เคยอิ่ม) จนวันที่ 27 กดเงินจนตัวเลขในบัญชีทั้งสองเหลือเพียงสองหลัก กดไม่ได้อีกแล้ว แต่อีกวันเดียวเอง จะยืมเงินใครก็ได้ บอกแม่แม่ก็โอนมาให้ได้ทันที หรือจะขอนายจ้างให้โอนมาก่อนก็น่าจะได้ แต่ตอนนั้นมีอินเนอร์ประหนึ่งนางเอก “คุณหญิงนอกทำเนียบ”…

ในวัยสามสิบต้นๆ นี้ หากแบ่งชีวิตออกเป็นช่วงใหญ่ๆ จะได้สองช่วง คือช่วงที่อยู่ต่างจังหวัดบ้านเกิด และช่วงที่มาอยู่เมืองกรุงใจก็มุ่งแต่อยากจะดัง หยุด ไม่เกี่ยว มาเรียนหนังสือ ย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนขึ้น ม.5 เมื่อเดือนพฤษภาคมปี 2543 และรู้หมือไร่ เอ๊ย รู้หรือไม่ ว่าย้ายออกจากที่นี่เดือนธันวาคมปี 2558 คืออยู่ที่นี่มากว่า 15 ปี …. ที่นี่ ที่ “เพชรบุรีซอย 5” เพื่อน พี่ น้อง หลายคนเวียนว่ายตายเกิด (อันแปลว่าย้ายมาแล้วย้ายไป) พอรู้ว่ายังอยู่ที่นี่ก็จะตกใจว่า “ยังอยู่อีกรึ” คือก็อยู่ตอนม.ปลายเพราะใกล้โรงเรียน ปริญญาตรีก็อยู่ต่อเพราะใกล้มหาวิทยาลัย ทำงานประจำสองที่ ที่แรกก็อยู่หน้าปากซอย (อีกฝั่ง หูย ซอยเขาเก๋เข้าออกได้หลายทาง) อีกที่ก็อยู่ตึกแถวสยาม พอออกมารับจ้างอิสระก็เลยไม่รู้จะเลือกย้ายไปไหน สิบห้าปี ความทรงจำเพียบ แต่ ณ จุดนี้อยากจะขอแนะนำว่า อันตัวเราเองที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในซอยนี้นั้น เติบโตมากับร้านไหนกันบ้าง นี่ถือว่าเป็นรีวิวร้านอาหารหรอ ไม่เชิงหรอก ซอยนี้อาหารแน่นมาก มีตั้งแต่หัวซอยยันท้ายซอย แต่เราขอนำเสนอร้านที่กินบ่อย กินจริง…

ฟ้ายังอยากเป็นแอร์ค่ะ หลังจากที่ฟ้าพลาดหวังในการสมัครสายการบินนี้ในครั้งที่สอง ฟ้าก็ไปลงเรียนในสถาบันติวสอบแอร์เลยค่ะ ค่าเรียนมากกว่าเงินเดือนฟ้าด้วยซ้ำ แต่ฟ้าทุ่มค่ะ ฟ้าอยากได้คำแนะนำแบบจริงจังว่าฟ้าควรต้องปรับปรุงตัวตรงไหน และการเรียนที่นี้ทำให้ฟ้าเสียเซลฟ์อยู่เหมือนกันเมื่อฟ้าโดนวิจารณ์ว่า “ฟ้ามั่นใจเกินไป” ความมั่นใจเป็นสิ่งที่ดีนี่ค่ะ เอาจริงๆ ฟ้าไม่ใช่คนมั่นใจชนิดที่ยืนอยู่ป้ายรถเมล์แล้วจะตะโกนเรียกเพื่อนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนหรอก เพียงแต่ถ้าฟ้าต้องทำอะไรที่ถูกต้องและฟ้ารู้ว่าฟ้าทำได้ ทำไมจะต้องไม่มั่นใจล่ะ จริงไหมคะ แต่ก็นั่นล่ะค่ะ ฟ้าก็น้อมรับคำวิจารณ์นั้นมาปรับปรุงตัวเอง ฟ้าควบคุมตัวเองให้พูดช้าลง ปรับโทนเสียง ไปจนถึงฝึกแอ๊บเบาๆ ให้คิดนิดนึงก่อนตอบคำถาม (ปกติฟ้าเป็นระบบถามปุ๊บตอบปั๊บค่ะ)  ที่ฟ้าประทับใจที่สุดคือการเข้าคลาสติวสัมภาษณ์กับอาจารย์ อ. (ฟ้าขออนุญาตไม่ระบุชื่อท่านนะคะ กลัวจะถูกมองว่าเป็นเนื้อที่โฆษณา) คลาสนี้ฝึกถามตอบกันเป็นภาษาอังกฤษ ความเก๋คือ อาจารย์จะให้เราตอบของเราก่อนเอง แล้วท่านค่อยแก้จากที่เราตอบมา เพราะฉะนั้นคำตอบของนักเรียนแต่ละคนก็จะแตกต่างกัน ฟ้าเองก็มีคำตอบในแบบของฟ้า ซึ่งเป็นคำตอบที่ได้รับการขัดเกลาให้ดีขึ้นอย่างมาก ฟ้าพร้อมแล้วค่ะ บุญหัวของฟ้าจริงๆ ที่สายการบินนี้เปิดรับสมัครอีกครั้งก่อนที่ฟ้าจะอายุเกินพอดี เอกสารพร้อม เสื้อผ้าหน้าผมพร้อม ความมั่นใจ(ที่ฝึกควบคุม)พร้อม ทุกอย่างพร้อม และฟ้ามีคิวยื่นใบสมัครในช่วงบ่ายวันแรกของการรับสมัคร ระหว่างรอ ฟ้านั่งคุยกับเพื่อนใหม่คนหนึ่ง ผู้ชายค่ะ นิดนึง คือฟ้าก็สวย สวยจริงๆ นะคะ ต่อค่ะต่อ ฟ้าว่าเขาเหมาะสมมาก สูง หล่อ พูดจาดี ยิ้มก็สวย เขาเข้าไปยื่นใบสมัครก่อนฟ้า เข้าไปสักพักก็เห็นเขาเดินคอตกออกมาว่าไม่ผ่านเพราะน้ำหนักเกิน…

ฟ้าอยากเป็นแอร์ค่ะ ฟ้าไม่ได้อยากเป็นมาตั้งแต่เด็กหรอกนะคะ เพิ่งมาอยากเป็นตอนเรียนมหาวิทยาลัย พอเรียนจบ ฟ้าก็เลยจะเป็นแอร์ค่ะ ฟ้ามีสายการบินในใจ โชคดีของฟ้าที่เรียนจบมีนาสายการบินนี้ก็เปิดรับช่วงปลายปีเดียวกันเลย ขั้นตอนการสมัครคร่าวๆ ก็คือ 1. ยื่นใบสมัครและพิจารณาคุณสมบัติเบื้องต้น 2. ทดสอบข้อเขียน 3. สัมภาษณ์ เรื่องใบสมัครนั้นไม่ใช่ปัญหาของฟ้า คะแนนภาษาอังกฤษที่หลายคนกังวลฟ้าก็มีกอดไว้แบบไม่น้อยหน้าใคร ฟ้าพกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า เอกสารครบ ส่วนสูงผ่าน น้ำหนักตามเกณฑ์ ผ่านเข้าไปพบกับกรรมการในรอบแรก แล้วกลับบ้าน รอฟังผล ฟ้าตกรอบ ฟ้าก็นั่งนึกว่าทำไม อะไรทำให้ฟ้าไม่ผ่าน คำตอบคือเยอะมากค่ะ เสื้อผ้าที่ไม่พอดีตัว หน้าผมที่ไม่ลงตัว คือฟ้ามีเอกสาร มีคะแนน มีผลการเรียน มีใจ แต่นั่นไม่พอสำหรับงานนี้ ฟ้ายอมรับ แต่ฟ้าไม่ยอมแพ้ ไม่กี่ปีต่อมาสายการบินนี้ก็เปิดรับอีกครั้ง ครั้งนี้ฟ้าทุ่มเททุ่มใจถวายวิญญาณกับการเตรียมตัว เสื้อผ้าหน้าผมตามแบบแผน เอกสารและคะแนนต่างๆ ครบถ้วน และฟ้าผ่านรอบแรก ฟ้าจะต้องสอบข้อเขียน ฟ้าก็เข้าไปอ่านตามเวบบอร์ด มีการแนะนำลักษณะข้อสอบไปจนถึงลักษณะการตอบที่ควรจะเป็น แต่ฟ้าคิดว่าฟ้ามีคุณลักษณะที่เหมาะสม ฟ้าจะเป็นตัวของตัวเอง ข้อสอบมีสามส่วนใหญ่ๆ ส่วนแรก คือ แบบทดสอบบุคลิกภาพ ซึ่งเหมือนข้อสอบแนะแนวสมัยฟ้าเรียนมัธยมปลาย ส่วนที่สองเป็นข้อสอบความรู้ด้านต่างๆ เช่น…