จะไปชมละครเวทีสักเรื่องมันจะต้องรู้อะไรถึง 11 ข้อเชียวหรือ คำตอบคือไม่ต้องรู้เลยสักข้อก็ได้ แต่ถ้ารู้และนำไปปฏิบัติ จะชมละครได้อย่างมีความสุขขึ้น ทันตาเห็น 1.  ไปถึงโรงละครก่อนเวลาแสดงอย่างน้อย 1 ชั่วโมง ถ้าไม่ใช่คอละครเวทีแล้ว น้อยคนที่จะเดินทางไปโรงละครกันบ่อยๆ จนคำนวณเวลาได้แม่นยำ ยิ่งเป็นการเดินทางโดยรถยนต์ในกรุงเทพมหานครแล้วนั้น ขอแนะนำให้เผื่อเวลาเดินทางชนิดที่ว่า ไปถึงโรงละครให้ได้ก่อนเวลาแสดงอย่างน้อย 1 ชั่วโมง เช่น ถ้าละครเริ่มทุ่มตรง คิดว่าใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมง ไม่ใช่หกโมงค่อยออกจากบ้าน แต่ให้ออกตั้งแต่ห้าโมงเย็นไปเลย เพราะเป็นที่รู้กันว่าการจราจรบ้านเรานั้นเป็นอะไรที่ถ้าติดขึ้นมาคือถึงขั้นพัง และไม่ใช่พังธรรมดาแต่เป็น พังพินาศ ใครที่ใช้การเดินทางอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นพี่วิน รถไฟฟ้า หรือเดิน ก็อาจจะลดเวลาที่เผื่อลงมาจาก 1 ชั่วโมงเป็นสัก 30 นาที เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้ เผื่อไว้ก่อนดีกว่า นอกจากเรื่องของการจราจรแล้ว การเผื่อเวลานี้ยังรวมไปถึง เผื่อหลงทาง เผื่อหาทางเข้าไม่เจอ เผื่อเลยทางเข้าแล้วต้องวนใหม่ เผื่อหาที่จอดรถยาก เผื่อจอดรถเรียบร้อยแต่หาโรงละครไม่เจอ เผื่อต้องไปรับบัตรหน้าโรง เผื่อกินข้าว เผื่อเข้าห้องน้ำ เผื่อ เผื่อ เผื่อ ส่วนถ้าเผื่อขนาดนี้แล้วยังไปไม่ทันจริงๆ ก็ให้คิดเสียว่าแต้มบุญเรามีไม่พอที่จะชมละครในรอบนั้น 2.  วางแผนเรื่องการกินอาหาร แต่ละคนควรรู้ตัวเองว่าระบบร่างกายของตนเป็นอย่างไร หิวไม่ได้หิวแล้วจะหงุดหงิด ก็หาอะไรกินให้อิ่มซะ…

สิงหาคม 2559 ก้องได้ไปชมกรีนคอนเสิร์ต 100 เพลงรักที่กลับมาที่พารากอน ซึ่งเป็นคอนเสิร์ตที่รวบรวมเพลงที่เราคุ้นหูคุ้นปากคุ้นใจกันมาตั้งแต่เด็กๆ เรียกได้ว่าร้องตามได้แทบทุกเพลง …… รวมถึงเพลงนี้ ที่แค่อินโทรดังขึ้น ก็รู้ได้ทันที พี่อ้อม สุนิสา สุขบุญสังข์ มาพร้อมกับเพลง “อย่ายอมแพ้” หากวันนี้ เราล้มลง ยังคงลุกขึ้นได้ใหม่ ถ้ายังคงมีหนทาง ถ้ายังมียิ้มสดใส ก้าวไป อย่าหวั่นไหวหวาดกลัว  พร้อมทนทุกข์หมองหม่น ผจญความมืดหมองมัว ไม่กลัว จะฝันถึงวันใหม่  หากวันใดอ่อนแอ ท้อแท้อย่าหวั่นไหว ขอให้ใจไม่สิ้นหวัง ปัญหาแม้จะหนัก ก็คงไม่เกินกำลัง อย่าหยุดยั้งก้าวไป  ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอแม้จะร้องไห้ จงลุกขึ้นสู้ไป จุดหมายไม่ไกลเกินจริง ยังไม่ทันที่พี่อ้อมจะเริ่มร้องท่อนแรก ก็มีภาพภาพหนึ่งแว้บขึ้นมาในหัวก้อง ภาพในเดือนมกราคม 2550 ณ พารากอนที่เดียวกันนี้ ก้องมาชมคอนเสิร์ต คีตา ซึ่งพี่อ้อมก็ขึ้นร้องเพลงนี้เช่นกัน ตอนนั้นเป็นช่วงปีแรกที่ก้องเรียนจบปริญญาตรีและออกมาทำงาน ออกจากโลกจำลองสู่โลกแห่งความจริง จำได้ว่าร้องไห้ตั้งแต่อินโทรขึ้นจนจบเพลง ร้องตะโกนคู่ไปกับพี่อ้อมจนสุดเสียงตลอดทั้งเพลงทั้งน้ำตา ตัดภาพกลับมาในเดือนสิงหาคม 2559 ก้องฟังเพลงนี้แบบนิ่งขึ้น เข้าใจขึ้น ไม่ได้เข้าใจทุกสิ่งบนโลกนี้หรอก แต่เก้าปีที่ผ่านก็สอนอะไรไม่น้อย ถ้าย้อนเวลากลับได้ อยากไปบอกตัวเองตอนนั้นว่าให้สู้ต่อไป วันที่ดีกว่ารอแกอยู่ คิดอีกที ไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวบอกไปนางจะเหลิง…

30 พฤษภาคม 2559 ก้องเห็นรุ่นพี่คนหนึ่งโพสต์ข้อความเป็นภาษาอังกฤษว่า “Because life isn’t only photos and I liked this idea. . . I’m going to get into the game. The proposal is “shake” Facebook. Let’s see if it works. The game is a small test to see who reads the messages when there is no picture. Therefore, if you are reading…

เคยได้ยินคนพูดกันว่า “แก่แล้วจะเลิกเที่ยว” ขอบอกตรงนี้ ขีดเส้นใต้สามสิบสองเกือบจะสามสิบสามเส้น มากไป สองพอ ขีดเส้นใต้สองเส้นว่า “ไม่จริง” ชีวิตในวัยเลข 3 เริ่มมีความมั่นคงในหน้าที่การงาน เริ่มมีเงินเก็บ สุขภาพยังดี มั่นคงในหน้าที่การงาน แปลว่า พอจะจัดสรรวันลาได้ เจ้านายไม่ด่า (มากเท่าไร) เริ่มมีเงินเก็บ แปลว่า มีเงินจ่ายค่ากินค่าเที่ยวได้ สุขภาพยังดี แปลว่า ไปเที่ยวไหว ปัจจัยการเที่ยวก็มีแค่นี้ มีเวลา มีเงิน มีแรง ก็ถ้ามีครบ ไม่มีใครหยุดเที่ยวหรอก ตอนเป็นวัยรุ่น เราอาจไปที่ที่คนบอกว่า “น่าไป” “ต้องไป” “ถ้าไม่ไปจะคุยกับเขาไม่รู้…” อุ่ย แหะๆ คือไปมันทุกที่ ทั้งแนวธรรมชาติ ภูเขา แม่น้ำ ทะเล แนวประวัติศาสตร์ โบราณสถาน พิพิธภัณฑ์ ไปจนแนวอโคจร ผับ บาร์ แต่นอกเหนือจากเวลา เงิน และแรง คนวัยนี้จะเริ่มรู้ “หัวใจ” ตัวเอง เมื่อรู้หัวใจตัวเอง…

(ภาพประกอบไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหา) หลายคนคงเคยได้ยิน ได้อ่าน ได้ฟัง ได้เห็น วลีประมาณว่า “เป็นตุ๊ดนี่ต้องตั้งใจเรียน เรียนให้เก่งๆ จะได้มีงานมีการดีๆ เพื่อพิสูจน์ตัวเอง” ถ้าจะพูดแบบไม่ถ่อมตัว เราก็เป็นคนที่เรียนเก่ง (เรื่องเป็นตุ๊ดไหม …. สาบานว่าต้องการคำตอบ) แต่การเรียนเก่งของเรานี่ไม่เคยมาจากแรงผลักดันที่ต้องพิสูจน์ตัวเองอะไร เอ้า เอาให้เกลียดกันไปเลย คือจำความได้มันก็หัวดีแบบนี้ ประถมนี่แทบไม่อ่านหนังสือก่อนสอบ มาเริ่มอ่านเอามัธยมต้นและทุ่มเทมากขึ้นตามระดับการศึกษา แต่ก็เกิดมาจากความคิดที่ว่า “เราอยากทำให้เต็มที่” ไม่ได้เกิดจาก “เราจะต้องพิสูจน์ตัวเอง” แต่ก็ไม่ใช่ว่าอีตุ๊ดเด็กนี่จะไม่มีปม ไม่เอาๆ ไม่เรียกปม ปล่อยวางแล้ว เรียกใหม่ว่าเป็นประสบการณ์เคยฝังใจ ช่วงประถมปลาย ไปบ้านเพื่อนคนหนึ่งในวันหยุด พอเปิดเรียนวันจันทร์ก็งงๆ ว่าเพื่อนคนนี้ดูแปลกๆ ไม่พูดไม่จากับเรา เพื่อนๆ คนอื่นในกลุ่มคนอื่นๆ ก็ซุบซิบกัน ถามไปถามมาจนได้ความว่า คุณแม่ของเพื่อนเจ้าของบ้าน บอกให้เพื่อนเลิกคบกับเรา เพราะกลัวเพื่อนจะเป็นแบบเรา ก็ยังเด็กอะเนอะ มันเลยงงๆ ว่าเหยเป็นตุ๊ดแล้วคือยังไงหรอ คบแล้วมันจะไม่ดียังไง เราเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน เป็นเพื่อนที่ดีนะ แต่คิดแล้วก็ไม่ได้คำตอบอะไร ซึ่งก็ไม่ได้พยายามจะคิดอะไรมากเพราะเพื่อนคนนั้นก็เลิกคบกันอยู่ประมาณสองวัน แล้วก็กลับมาคุย กินข้าว ทำงานกลุ่มด้วยกันเหมือนเดิมจนแยกย้ายกันไปตอนจบ ป.6 อีกครั้งเกิดตอนมัธยมต้น…